Τι κι αν τα γούστα μας δεν ταιριάζουν,

πάνω απ' όλα, αγαπιόμαστε!

κι άρχισε σιγά σιγά,

να σκοτινιάζει ο ουρανός.

Στ' Άι Γιάννη το 'ξωκκλήσι

Άνω Δολιανά

(Άι Γιάννη μου κάνε...)

απομεινάρια μιάς ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Έξω, είναι μια πανσέληνος που σε καλεί,

και μια ασημιά θάλασσα.

Εσύ, κλειδώθηκες δήθεν, πίσω απ' τη σάπια πόρτα

και κοιτάς κλεφτά, απ' τη χαραμάδα.

Δώσε της μιά, να δεις που θ' ανοίξει.

Έκατσα και σου 'γραφα, ως τη νύχτα.

Σου 'γραφα, σου ΄γραφα,

χίλια δυό ποιήματα και μουσικές!

Μόνο, που δεν εκπέμπω στο μήκος

κύματος του ραδιοφώνου σου, για να 'μ ακούσεις.

Όμορφη η δύση του Ήλιου,

όχι όμως του έρωτα και της ζωής.

Όταν ήρθες, στ' όνειρό μου!

Στην παγίδα του έρωτα αν πέσεις,...

Χωρίς βαρκάρη

Κι ήρθαν βαριά τα σύννεφα,

να σκεπάσουν την ψυχή μας.

Ήλιε μου, φέξε μου και 'μένα!

Οι υποσχέσεις μας, σε τούτο το σεντούκι!!!

Μα... που είναι το κλειδί;

Αχ αυτός ο σάρακας! σαν τη γυναίκα είναι.

Αφήνει πίσω του...

Αυτά τα φτερά, δεν μου ανήκουν...

Με ξένα φτερά, πώς να πετάξω;

Άνοιξε την καρδιά σου, όλο και κάτι καλό

θα περιμένει απ' έξω για να μπει!

Δε με νοιάζει που γκρεμίστηκε η σκέπη, με νοιάζει
που στα χαλάσματα θάφτηκαν τα όνειρά μου.